Autor: Jan Gadomski

Parametry:
Ekstrakt : 18-21⁰ Blg
Ekstrakt końcowy: 3 – 6⁰ Blg
Zawartość alkoholu: 7 – 10,5% obj.
Goryczka: 30-70 IBU
Barwa: 8-20 EBC

Mocne i kwaśne, ale jednocześnie pijalne IPA z zaznaczoną goryczką. Intensywny aromat pochodzący od nowofalowych odmian chmielu. W balansie, rolę kontrowania słodyczy może przejąć kwaśność, ale nie powinna całkowicie zastąpić goryczy.

Aromat:
Dominujący aromat nowofalowych chmieli, które najczęściej przybierają formę owoców tropikalnych, kwiatów, żywicy, a w wersji fermentowanej z udziałem bakterii lactobacillus, najczęściej owoców cytrusowych takich jak grejpfrut, pomarańcza czy cytryna. Estry o charakterzebrzoskwiń, moreli, gruszek, mogą uzupełniać owocowość maksymalnie do poziomu średnio wysokiego, nie powinny być jednak nieprzyjemnie jabłkowe (obite czerwone jabłko). Efekt pracy bakterii lactobacillus powinien odznaczać się w aromacie jako cytryny, kwaśne świeże jabłka, delikatny jogurt w natężeniu od niskiego do średniego. Czysta słodowość uzupełnia profil o aromaty białego pieczywa, pszennego pieczywa, owsianki na poziomie od niskiego do średniego. Do poziomu średnio niskiego może wystąpić alkoholowość, ale bez „gorącego”, rozpuszczalnikowego charakteru.

Wygląd:
Barwa od złotej do jasno bursztynowej. Ze względu na niskie pH i wysoką zawartość alkoholu, pojawiająca piana nie musi być obfita i trwała, ale powinna zaznaczyć swoją obecność. Poziom zmętnienia jest dowolny, dopóki piwo nie zacznie przypominać błota.

Smak:
Balans smaków podstawowych może wahać się między kwaśnym a gorzkim, ale żaden nie może zdominować piwa. Słodycz jest jedynie uzupełnieniem. Na pierwszym planie smaki pochodzące od nowofalowych chmieli, nie sposób wymienić ich całą paletę, ale najczęściej będą objawiać jako owoce cytrusowe i tropikalne. Kwaśność nadana przez bakterie na poziomie od średniego do średnio wysokiego zależy od intensywności goryczy. Im wyższa gorycz, tym niższa kwaśność i na odwrót. Te dwa elementy powinny współgrać i tworzyć spójną, nieprzeszkadzającą sobie nawzajem kompozycję. Słodowa słodycz na poziomie od niskiego do średniego w postaci białego pieczywa, biszkoptów, może być uzupełniona o bardzo subtelne smaki herbatników. Wszelkie smaki karmelowe powinny być traktowane jako wada. Owocowe estry maksymalnie do poziomu średnio niskiego o charakterze brzoskwiń, moreli, gruszek powinny stanowić jedynie uzupełnienie owocowych aromatów nadanych przez chmiel. Czysty alkohol może wystąpić na maksymalnie średnio niskim poziomie i nie może być rozpuszczalnikowy. Balans po stronie chmielowej owocowość z wyraźną kwaśnością i zaznaczoną goryczą.

Goryczka:
Średnio niska do średnio wysokiej, chmielowa, może lekko zalegać. Poziom goryczy powinien współgrać z kwaśnością, która częściowo może przejąć rolę kontrowania słodyczy.

Odczucie w ustach:
Pełnia od średnio niskiej do średniej, ale bez wyklejającej słodyczy. Nagazowanie od średnio niskiego do średniego. Dopuszczalne jest lekkie ściąganie, podobne do tego jakiemu nadaje piwu albedo (biała część skórki cytrusowej). Alkoholowe rozgrzewanie dopuszczalne do poziomu średnio niskiego, nie może być piekące i szczypiące w język. Kremowość i gładkość nie jest wymagana, ale może wystąpić, jeżeli piwowar użył surowców niesłodowanych, nie może być jednak mulące.

Surowce:
Zasyp powinien składać się w znacznej części ze słodu pilzneńskiego, ewentualnie uzupełnionego o słód pszeniczny i surowce niesłodowane, służące to nadania gładkości. Niezbędne jest użycie nowofalowych odmian chmielu, najczęściej z USA lub antypodów, obowiązkowo „na zimno”. Drożdże górnej fermentacji dające czysty profil lub delikatnie estrowy. Metoda zakwaszania piwa jest dowolna, ale musi odbyć się przy pomocy bakterii Lactobacillus.