Smoked Stout

Autor: Przemysław Szczepańczyk, na podstawie: kompendiumpiwa.pl

Parametry:
Ekstrakt początkowy: 9-11,5°Blg
Ekstrakt końcowy: 2-3°Blg
Zawartość alkoholu: 4-4,5% obj.
Goryczka: 30-50 IBU
Barwa: 60-80°EBC

Wędzona wersja stylu dry stout. Do wędzenia można użyć jedynie drewna.

Wyróżniki stylu:
Czarne, palone, wędzone, wytrawne, gorzkie angielskie piwo górnej fermentacji.

Historia:
Nie można wykluczyć, że w przeszłości produkowane były wędzone wersje stoutu. Styl ten nie jest jednak stylem historycznym.

Aromat:
Średnio niski do średnio wysoki aromat słodowy o palonym, kawowym charakterze, połączonym z średnio niskimi do średniowysokich aromatami pochodzącymi z wędzonych słodów (dymem ogniska, wędlinami lub oscypkiem). Aromaty torfowe i spalenizny są niepożądane. Inne dopuszczalne aromaty słodowe to czekolada, lukrecja, biszkopty, herbatniki. Estry o charakterze wiśni, jagód, agrestu, borówek, rodzynek, żurawiny, jednak nigdy nie powinny przysłaniać aromatów wędzonki i palonych. Aromaty porzeczek dopuszczalne na poziomie do średnio niskiego, mogą pochodzić zarówno z estrów, jak i z chmielu, który powinien być wyczuwalny na poziomie najwyżej średnio niskim i mieć angielski charakter ciemnych owoców, ziemisty lub kwiatowy. Diacetyl i aromaty siarkowe są wadą. Brak alkoholu.

Wygląd:
Bardzo ciemnobrązowe lub czarne, często nieprzejrzyste. Może mieć brązowe lub rubinowe przebłyski i powinno być klarowne – jeśli da się to stwierdzić zważywszy barwę. Piana beżowa, obfita, średnio zwarta, średnio trwała.
Smak:
Dominują smaki palonego ziarna od średnio niskiego do średnio wysokiego poziomu: kawa, lukrecja, czekolada. Wędzone nuty wyczuwalne na drugim planie, na poziomie średnio niskim do średniowysokiego. Podstawa słodowa powinna mieć klasyczny angielski herbatnikowy, biszkoptowy charakter i być wyczuwalna na poziomie średnio niskim do średniego. Estry o charakterze ciemnych owoców (podobnych jak w aromacie) na poziomie od braku do średnio niskiego. Chmiel powinien być wyczuwalny w tle, na poziomie do niskiego, o charakterze typowym dla odmian brytyjskich (owocowy, ziemisty, kwiatowy). Poza estrami smak powinien być czysty, bez diacetylu i nut siarkowych. Brak alkoholu. Finisz wytrawny, długi, o palonym, wędzonym charakterze. Palone ziarno może wnieść odrobinę kwasowości, ta powinna być na poziomie nie wyższym niż niski.

Goryczka:
Średnio niska do średnio wysokiej, średniej długości – nie może być nieprzyjemna. Pochodzić może z palonego ziarna lub od chmielu. Nie powinna zalegać.

Odczucie w ustach:
Pełnia średnio niska do średniej, aksamitne, kremowe, gładkie, wysoko odfermentowane, nie może być lepkie ani mdłe. Wysycenie niskie do średniego. Ze względu na duży udział palonego ziarna, stopień odfermentowania i ilość dodanego chmielu, piwo może być nieco ściągające, ale na poziomie wyższym niż niski powinno to być uznane za wadę.

Surowce i technologia:
Podstawa to brytyjski słód jasny i/lub wędzony. Słód może być wędzony drewnem. Jeśli to możliwe, powinno unikać się wędzonego słodu monachijskiego, ponieważ ma on bardziej chlebowy, niż herbatnikowo-biszkoptowy charakter. Duża ilość palonego jęczmienia. Dodatek owsa może zwiększyć kremowość piwa, powinno się jednak uważać, by piwo nie nabrało nadmiernie owsianego smaku. Angielskie chmiele. Brytyjskie drożdże o wysokim stopniu odfermentowania i kłaczkowania oraz średniej produkcji estrów.

Przykłady komercyjne: