Lager wiedeński
Autor: Mateusz Puślecki na podstawie BJCP

Parametry:
Ekstrakt początkowy: 12-13,5° Blg
Ekstrakt końcowy: 2,5-3,5° Blg
Zawartość alkoholu: 4,7-5,5% obj.
Goryczka: 18-30 IBU
Barwa: 18-30 EBC

Lager o ciemnej barwie i średniej mocy. Cechuje go średnia chmielowa goryczka i gładka, złożona słodowość pochodząca od słodów podstawowych, a nie specjalnych.

Aromat:
Złożona słodowość (chlebowa, ciastek, tostowa) na poziomie od średniego do średnio wysokiego. Aromaty chmielowe (kwiatowe, korzenne) na poziomie od braku do niskiego. Aromaty karmelowe lub palone są niepożądane. Czysty lagerowy charakter. Brak estrów owocowych i diacetylu.

Wygląd:
Kolor może być od czerwono bursztynowego do miedzianego z towarzyszącymi czerwonymi refleksami. Piwo klarowne. Piana gęsta, obfita, trwała, biała do jasno beżowej.

Smak:
Złożony słodowy smak (chlebowy, ciastkowy, tostowy) na pierwszym planie, od poziomu średniego do średnio wysokiego. Karmelowe i palone posmaki nie są pożądane. Słodowość skontrowana na tyle chmielową goryczką, aby piwo miało wytrawny finisz. Smaki chmielowe (kwiatowe, korzenne) na poziomie od braku do niskiego. Wyczuwalne zwłaszcza na finiszu. Smak czysty, lagerowy. Balans przesunięty w stronę słodowości.

Goryczka:
Chmielowa na poziomie od niskiej do średniej. Delikatna i dość długa, ale nie zalegająca.

Odczucie w ustach:
Pełnia w przedziale od średnio niskiej do średniej. Wysycenie na średnim poziomie. Piwo gładkie i kremowe.

Komentarz:
Standardowe pod względem zawartości alkoholu, codzienne piwo, nie warzone na festiwale. Wersje amerykańskie mogą być trochę mocniejsze, wytrawniejsze i bardziej goryczkowe, w przeciwieństwie do europejskich wersji, które są słodsze. Wiele Meksykańskich bursztynowych i ciemnych lagerów było bardziej autentycznych, niestety teraz są bardziej słodkie, tak jak zawierające dodatki, bursztynowe/ciemne międzynarodowe lagery. Niestety, w wielu współczesnych wersjach używane są dodatki które zmniejszają bogatą słodową złożoność, tak charakterystyczną dla najlepszych piw tego stylu. Styl ten jest na liście oczekujących do umieszczenia go w kategorii piw historycznych w podręcznikach; co pozwoliłoby na opisanie klasycznego stylu, jednocześnie umieszczając nowoczesne słodsze wersje w kategorii międzynarodowych bursztynowych i ciemnych lagerów.

Historia:
Rozwinięty przez Antona Drehera 1841 roku we Wiedniu, stał się popularny w drugiej połowie 1800 roku. Teraz prawie całkowicie zanikł z rodzimych terenów, ale kontynuowany w Meksyku do którego trafił za pośrednictwem Santiago Grafa i innych austriackich piwowarów imigrantów w późnych latach 1800. Prawdziwa wersja jest bardzo ciężka do znalezienia (chyba że w przemyśle piw rzemieślniczych) jako dawny dobry przykład stającego się słodszym i z większą ilością dodatków.

Charakterystyczne składniki:
Wiedeńskie słody dostarczają lekko tostowy, kompleksowy, bogaty słodowy powstający również w trakcie „reakcji Maillarda” profil. Jak w piwie marcowym, jedynie dobrej jakości słód powinien być używany, równolegle z kontynentalnymi chmielami (preferowane typu Saaz lub Styrian). Może być użyty słód karmelowy i/lub ciemny dla nadania koloru i słodyczy, jednak słody karmelowe nie powinny pojawiać się znacząco w aromacie i smaku, a ciemne słody nie powinny nadawać palonego charakteru.

Porównanie stylów:
Lżejszy charakter słodowy, delikatnie mniej ciała, oraz delikatnie wyższa goryczka w balansie niż w piwie marcowym, jednak z wieloma takimi samymi słodowymi pochodnymi smakowymi. Charakter słodowy jest podobny do piw marcowych, jednak mniej intensywnych i bardziej zbalansowanych. Mniejsza zawartość alkoholu niż w piwie Marcowym lub Festbier. Mniej bogaty, słodowy i chmielowy w porównaniu do czeskiego bursztynowego lagera.

Przykłady komercyjne:
Devils Backbone Vienna Lager, Heavy Seas Cutlass Amber Lager, Schell’s Firebrick, Browar PINTA Odsiecz wiedeńska.